We hebben in Auschwitz I een aantal barakken bekeken met daarin onder andere de (nagebootste) slaapkamers, een heleboel foto's van Auschwitz-slachtoffers, eigendommen van de mensen die hier naartoe geleid werden, de plaatsen waar de Joden gestraft werden en films over de Joden en hoe zij voor en tijdens de oorlog hebben geleefd. Als afsluiting van Auschwitz heeft Lucasz ons meegenomen naar de gaskamer op dit kamp met hier in ook het crematorium. Hier rondlopen was ook onwerkelijk: mensen zijn hier gewoon gestikt.

We hebben een korte pauze gehad en zijn in de bus gestapt om naar Auschwitz II (Birkenau) te rijden waar het verhaal verder verteld werd door Lucasz. Hier hebben we de houten en stenen barakken gezien waar de mensen in moesten verblijven, deze waren koud, onhygienisch en overvol. In één barak konden tot wel 400 (misschien zelfs 600) mensen. Er was geen wc en geen douche, verwarming was er nauwelijks: de kachel was aanwezig maar de stoffen om deze te verwarmen waren er niet. Als je in een barak zat, waar iedereen in verbleef, had je per stapelbed (3 hoog) vaak 6-9 personen die hier in sliepen. Als je bovenin lag had je geluk, hier was het warm en was je 'veilig' voor de uitwerpselen van andere gevangenen want naar de wc mocht je niet. Na een paar weken of maanden kreeg je al last van diarree en andere ziektes, waardoor het nog zwaarder werd. Er was een barak met toiletten en wastafels, maar hier mocht je slechts 2x per dag gebruik van maken: 's ochtends voor het werk en 's avonds na het werk. Moest je tussendoor naar de wc? Pech, ophouden maar. Voor de kleinste 'overtredingen' werd je al naar de gaskamer gestuurd. Nadat we de barakken hebben bekeken kwamen we op een plek waarvan we een foto hadden gezien in Auschwitz I: de selectieplaats. Vanuit hier volgden we de weg die de mannen, vrouwen en kinderen liepen als ze een duim naar rechts kregen. Dit betekende dat je direct doorging naar de gaskamer. Een beladen stukje pad om over te lopen, beseffende dat hier in 2 maanden tijd al 200.000 mensen hebben gelopen: op weg naar hun vreselijke dood. Vanuit dit pad kwamen we op de herdenkingsplek die in 1967 gebouwd is ter ere van alle personen die zijn overleden in Auschwitz-Birkenau. Hier vertelde Lucasz dat hij een gids door Auschwitz is geworden vanwege het feit dat zijn overgrootvader hier 7 maanden vast heeft gezeten tot hij werd overgeplaatst naar een ander kamp, waar hij gelukkig overleefde.

Op dit punt hebben we afscheid genomen van Lucasz en zijn we samen met Dick en Maril doorgelopen naar de plaats waar de personen die een duim naar links kregen: zij moesten blijven. De kamers waar ze werden 'gereinigd', kaalgeschoren en getattoeerd hebben we hier bezichtigd. Als laatste hebben we foto's van overlevende families gekeken en is iedereen met een beladen gevoel naar de bus gelopen die ons terugbrengt naar ons Hostel.

Vanavond zal iedereen een ander plan kiezen; de een gaat in zijn of haar kamer napraten over de dingen die we hebben gezien en gehoord, de ander zal stoom af blazen op het terras.